"Τι μου έμαθε ο Hawking"

    Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά δεν μπορούσα να καταλάβω πολλά από αυτά που άκουγα να λέει ο Steven Hawking. Ένα βράδυ Πρωτοχρονιάς ήταν, όταν είδα μια ταινία αφιερωμένη στη ζωή και το έργο του… Ανάμεσα σε διατυπώσεις για μαύρες τρύπες του σύμπαντος, απόψεις για την ύπαρξη του πλανητικού συστήματος…παρακολουθούσα εναγωνίως να του λένε ότι θα πέθαινε σε μικρό χρονικό διάστημα από τη διάγνωση της ασθένειάς του... Και ήταν λίγο καιρό πριν να με ακινητοποιήσει- για επτά ολόκληρους μήνες- στο κρεβάτι, μια επιπλοκή στην εγκυμοσύνη μου.
    Αφήνοντας πίσω όλες τις δυσοίωνες προβλέψεις, πιάστηκε από την ευκαιρία που του έδωσε η ίδια η ζωή, έζησε, αγάπησε, αγαπήθηκε, έκρινε και κρίθηκε. «Ξεζούμισε» τη ζωή αυτός ο άνθρωπος. Τη ζωή, τη ζωή την οποία άδραξε….Αυτά με συνεπήραν! Καθώς οι μαύρες τρύπες του σύμπαντος έρχονταν και έφευγαν στο μυαλό μου, η ίδια η ύπαρξή του υπήρξε το πρότυπο λίγο καιρό μετά, τη στιγμή που το χρειάστηκα. Σκέφτηκα ότι, αν ένας άνθρωπος μένει ακινητοποιημένος σε ένα καροτσάκι για πενήντα χρόνια, χωρίς καν να μπορεί να αρθρώσει, αλλά μιλάει μέσα από ένα λογισμικό και μπορεί να εκφράζει όλες αυτές τις θαυμάσιες επιστημονικές σκέψεις, ποιος μου επέτρεπε εμένα να λυγίσω και να μην προσπαθήσω να αγωνιστώ… Λίγα από αυτά σκέφτηκα εκείνο το πρωινό και ζήτησα από τον Δημήτρη να μου φέρει στο κρεβάτι ένα laptop, ένα ακουστικό και να τοποθετήσει μία οθόνη μέσα σε μια αίθουσα του φροντιστηρίου.
     Και για έναν περίεργο «συμπαντικό» λόγο, μείναμε όλοι σε αυτήν την αίθουσα…όλοι οι μαθητές εκεί... Δεν έφυγε κανείς… εμπνεύστηκα και ενέπνευσα…Όλοι μας, εκείνη την συναρπαστική χρονιά, μάθαμε ότι είναι καλύτερα να κοιτάς ψηλά στα άστρα και όχι προς τα κάτω. Εκεί είναι η μαγεία και η βαθύτερη αξία του Hawking…